J. Harrow - Nieodpowiednia Dziewczyna

Gdy cały świat jest przeciwko, a serce i rozum nie współgrają, może wydarzyć się wszystko…

Eve to młoda, zdolna tatuażystka. Stroni od mężczyzn i nie wierzy w miłość. Natura buntowniczki i skóra pokryta tatuażami sprawiają, że ludzie oceniają ją dość jednoznacznie.

Daniel to jej kompletne przeciwieństwo – wychowany w kochającej rodzinie, dobrze wykształcony, szarmancki. Zawsze wie, jak się zachować… do czasu, gdy spotyka Eve. Zjawia się w jej salonie razem z Alice, swoją dziewczyną, z zamiarem zrobienia sobie miłosnych pamiątek na skórze. Od pierwszej chwili ulega niespodziewanej fascynacji młodą tatuażystką i wbrew rozsądkowi postanawia poznać ją bliżej. Nie ma pojęcia, że ich drogi przecięły się już wcześniej…

Do przeczytania tej książki skusił mnie przede wszystkim opis oraz okładka. Byłam bardzo zaskoczona, kiedy ją otrzymałam i okazało się, że autorka jest Polką (nie wiem czemu, zdaje się, że teraz pisanie pod zagranicznym pseudonimem jest bardzo modne). Nie mam zbyt dobrych doświadczeń związanych z polską literaturą kobiecą (z niewielkimi wyjątkami), dlatego po takim odkryciu podchodziłam do książki z dużą rezerwą. Okazało się, że miałam do tego podstawy - książka mnie frustrowała i jak tylko ją odłożyłam, zapragnęłam o niej zapomnieć.

Daniel to chłopak wychowany w dobrej i szczęśliwej rodzinie, nieznający pojęcia biedy czy smutku. Gdy razem z rodziną przeprowadza się do nowego domu, odkrywa pamiętnik, który zawiera zwierzenia wcześniej zamieszkałej tu dziewczyny - jak się okazuje, dziewczyny, której dzieciństwo nie mogło być bardziej różne od Daniela. Pełna bólu, cierpienia, samotna dziewczyna wylewa na papier wszystkie smutki związane z życiem w domu, w którym przemoc jest na porządku dziennym. Mijają lata, a chłopak przechowuje jej pamiętnik, pragnąc zdobyć kontakt do właścicielki i upewnić się, że wiedzie teraz szczęśliwsze życie. Gdy jego dziewczyna namawia go do zrobienia wspólnych tatuaży, zupełnie przypadkowo trafia do studia, w którym pracuje nie kto inny, jak dziewczyna od pamiętnika, Eve. Natychmiastowo rozpoznaje w niej te same cechy i przeżycia, wie jednak, że zanim o czymś wspomnie, musi być w stu procentach pewny, że to ona. Jednak gdy zaczyna spędzać z nią coraz więcej czasu, ich więź staje się mocniejsza. Wbrew swoim zasadom, chłopak pragnie poznać ją bliżej...

Opis tej książki sugeruje naprawdę interesującą historię, która ma pole do rozwinięcia się na wiele świetnych sposobów. Miałam nadzieje, że właśnie tak będzie. Niestety, w książce zabrakło głównego spójnika, który trzymałby to jakoś w kupie. Startujemy nawet w porządku, gdy bohater odnajduje pamiętnik i poznajemy przeżycia głównej bohaterki z jej młodości. Niektóre z tych wpisów przepełnione były żalem, niesprawiedliwością i bólem, i naprawdę poczułam jakieś przywiązanie do jej historii, gotowa byłam zagłębić się w nią bardziej. Niestety wszystko to się zepsuło, gdy doszło wreszcie do pierwszego spotkania Daniela i Eve, gdy ten uświadomił sobie, że do czynienia ma z dziewczyną od pamiętnika. Historia nabiera tempa, a jednocześnie nic się w niej nie rozwija. Skaczemy od nieznajomych do wielkiej miłości w ciągu kilkudziesięciu stron, a autorka niezbyt pokusza się o pogłębienie ich relacji na poziomie emocjonalnych. Trochę czułam się tak, jakby ten związek wziął się zupełnie znikąd.

Największy jednak problem w tej książce miałam z tym, jakie wartości wyznają bohaterowie. Być może dlatego, że osobiście są one dla mnie zupełnie nieakceptowalne, tj. sprzeczne z moim systemem wartości. Gdy Eve i Daniel się poznają, chłopak jest w szczęśliwym i dość poważnym związku z Alice, dziewczyną z którą planuje przyszłość, z którą mieszka. Zupełnie mu to jednak nie przeszkadza w ganianiu za inną kobietą, zapraszaniem jej na kolacje, a potem także, uprawianiem z nią seksu. Na ironię, autorka robi wszystko, aby przedstawić go jako typowego chłopaka z dobrej rodziny, poukładanego, dobrego, kierującego się moralnością i lojalnością. Nie przeszkadza mu to jednak w ciągłej zdradzie, lataniem z kwiatka na kwiatek, nie czując przy tym żadnego poczucia winy, ani skruchy. No jak dla mnie coś tu jest nie tak. Może i nie miałabym z tym takiego problemu, gdyby autorka przedstawiła tu zdradę w pouczający sposób, a ona ją po prostu w pewnym momencie zaczęła opisywać jako coś normalnego, coś, co po prostu stoi na drodze do prawdziwej miłości. Do tej pory nie potrafię zrozumieć dlaczego Daniel po prostu nie zerwał ze swoją dziewczyną w momencie, gdy jego uwagę zwróciła inna. To w dużej mierze przyczyniło się do tego, że nie mogłam znieść jego postaci, a lekturę ledwo zdołałam skończyć.

Eve jest odrobinę bardziej przystępną postacią, głównie za sprawą tego, że jest bardziej złożona i skomplikowana. Daniel był jej całkowitym przeciwieństwem, a cóż, jego jedynym problemem okazało się to, jak sprowadzić swoją kochankę do mieszkania tak, by nie dowiedziała się o tym dziewczyna. Nie kupiłam jego fasady dobrego chłopca, bo chłopakowi najzwyczajniej w świecie należało się porządne potrząśnięcie. Eve natomiast znamy z jej pamiętników i z tego, jaka stała się lata od ich napisania. Po takiej traumie z dzieciństwa zupełnie nie dziwię się, że zamknęła się na jakiekolwiek związki i ciężko jej było zaufać innym osobom. Dlatego też, gdy poznaje Daniela, wyraźnie oznajmia, że nie pisze się na poważny związek. Rozwój jej postaci podobał mi się najbardziej, bo ona rzeczywiście przechodzi wielką zmianę i akceptuje to, że nie każda nowa osoba w jej życiu pojawia się w nim po to, aby ją skrzywdzić.

J. Harrow debiutuje tą książką na naszym rynku, ale nie do końca jestem do niej przekonana. Książkę co prawda czytało mi się lekko i bardzo szybko, głównie za sprawą krótkich rozdziałów, ale miałam problem, żeby ją skończyć, bo męczyło mnie to, co tutaj przedstawiała. Miłość często pojawia się w najmniej oczekiwanych momentach i między ludźmi, którzy na pierwszy rzut oka są zbyt różni, by mieć szansę - ja to wiem. Ale to nie jest żadne usprawiedliwienie, by niszczyć wszystko na swojej drodze, by ze sobą być. Takie przedstawienie zdrady jako czegoś w porządku odebrało mi przyjemność z lektury, a szkoda. Bo książka mogła być dobra.

"Nieodpowiednia Dziewczyna" to dla mnie dość problematyczna pozycja i nie do końca wiem jak ją ostatecznie ocenić. Bo cóż, zwyczajnie mi się nie podobała. Ale jednocześnie czuję, że przy odrobinie pracy autorka ma szansę na zostanie naprawdę dobrą pisarką. Ja osobiście nie poleciłabym jej, zwłaszcza tym osobom, którzy mają nadzieję na dobrą, epicką historię miłosną. Eve i Daniel może pod koniec stają się bardziej przystępni, nie jest to jednak warte czasu, jaki trzeba na tę pozycję poświęcić. Mam przeczucie, że znajdą się osoby, które się ze mną zupełnie nie zgodzą, więc zostawiam was z decyzją do podjęcia, czy czujecie, że warto ocenić tę pozycję samemu :)

J. HARROW to pseudonim polskiej autorki. Swoją przygodę z pisaniem zaczęła już w dzieciństwie, ale wówczas była to tylko rozrywka. Dzisiaj nadal jest to przede wszystkim rozrywka, bo głównie po to się tym zajęła – pisanie działa na nią relaksująco i terapeutycznie. Niemniej jednak postanowiła zaryzykować i pokazać swoją twórczość szerszemu gronu. W ten oto sposób za sprawą wydawnictwa Zysk i S-ka światło dzienne ujrzał jej debiut zatytułowany ''Nieodpowiednia dziewczyna''.

Tytuł: Nieodpowiednia dziewczyna

Autor: J. Harrow

Data premiery: 28 stycznia 2020

Liczba stron: 328

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Ocena: 6/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.